Je hebt misschien gehoord van waterberen en je afgevraagd of ze echt zo geweldig zijn als mensen denken dat ze zijn.

Als iemand die persoonlijk met Beerdiertjes in het lab heeft gewerkt, kan ik bevestigen dat ze niet alleen fascinerend zijn, maar ook schattig.

En in dit artikel ga ik je laten zien wat hen onderscheidt van de rest van het dierenrijk.

Wat is een Beerdiertje?

De naam Beerdiertje betekent letterlijk ‘langzame steppers’. Maar ze zijn het meest bekend als waterberen vanwege hun looppatroon dat lijkt op dat van een beer.

Ze hebben acht poten, drie paar om te lopen en een paar om te grijpen, elk eindigend in klauwen. Tot nu toe zijn er meer dan 1.150 soorten Beerdiertje ontdekt en tellen.

Tardigrade Levensduur

De levensduur van een beerdiertje varieert van soort tot soort. In termen van hun natuurlijke levensduur leven sommigen een paar maanden, terwijl anderen tot 2 jaar kunnen leven.

Maar ze kunnen ook in een slapende toestand komen die hun levensduur nog verder oprekt. In deze toestand kunnen ze meer dan 30 jaar zonder voedsel of water.

Hoe groot is een beerdiertje?

Beerdiertjes zijn erg klein en kunnen het beste door een microscoop worden bekeken. De meeste soorten liggen in het bereik van 0,3 tot 0,5 mm (of 0,012 tot 0,02 inch). Dat gezegd hebbende, de grootste soort waterbeer, Echiniscoides sigismundi |, kan een lengte bereiken van 1,2 mm (of 0,047 inch).

Habitat: hoe vind je een Beerdiertje?

Beerdiertjes zijn vrijwel overal te vinden waar water is, zee of zoet. Ze zijn zelfs geregistreerd in Antarctisch ijs, evenals in de diepste sedimenten van de oceaanbodem, en ver omhoog op de toppen van de Himalaya 6.000 m (of 20.000 voet) boven de zeespiegel.

Maar je hoeft niet tot zulke extremen te gaan om er een te zien. Ze worden het meest aangetroffen op mossen en korstmossen. In feite is een veel voorkomende bijnaam voor beerdiertjes ‘mosbiggen’.

De eenvoudigste manier om een Beerdiertje te vinden is door vochtig mos onder een microscoop te bekijken. Er is geen wetenschappelijke achtergrond nodig, omdat goedkope USB-microscopen voor iedereen beschikbaar zijn. Sluit hem gewoon aan op je computer en misschien zie je zelf een Beerdiertje.

Als je geen geluk hebt om er op die manier een te vinden, is kick sampling ook goed. Als je de sedimenten in een zoetwater- of mariene omgeving opschopt en een deel van het water verzamelt, heb je een goede kans om een Beerdiertje te vinden. Dat kunnen er soms wel 25.000 per liter van zijn.

Wat eet een beerdiertje?

Beerdiertjes hebben ongelooflijk scherpe, mesachtige tanden die ze gebruiken om individuele cellen te doorboren en de binnenkant eruit te zuigen.

Hun exacte dieet varieert afhankelijk van de soort. De meeste zijn fytofaag, wat betekent dat ze zich voeden met de cellen van algen, mos en korstmossen, of bacteriofag, wat betekent dat ze zich voeden met bacteriecellen.

Er zijn echter enkele roofzuchtige soorten. Deze voeden zich met kleinere dieren die ze in het water vinden, zoals aaltjeswormen. Sommigen zijn zelfs kannibalistisch en zullen op andere waterberen kauwen.

Wat kan een beerdiertje doden?

Het blijkt dat Beerdiertjes werkelijk moeilijk te doden.

Ze kunnen extreme temperaturen aan. In één experiment overleefden waterberen een paar minuten bij 151ºC (of 304ºF). Ze zijn ook bevroren tot -200ºC (of -328ºF) en konden een paar dagen overleven.

Ze kunnen zelfs een paar minuten overleven bij -272ºC, wat slechts één graad boven het absolute nulpunt is, de laagst mogelijke temperatuur. Een beetje slechter dan je gemiddelde truienweer, toch?

Ze zijn bestand tegen extreme druk. De meerderheid is in staat om 1.200 keer de normale atmosferische druk te overleven, wat op zichzelf al indrukwekkend genoeg is.

Maar sommige soorten kunnen overleven bij 6.000 keer de atmosferische druk, wat zes keer de druk is op het diepste deel van de oceaanbodem, de Marianentrog.

Bij blootstelling aan extreme stralingsniveaus zijn waterberen relatief onaangetast. Er zou 5.000 Gy gammastraling nodig zijn om een Beerdiertje te doden. Om dat in perspectief te plaatsen, de dodelijke dosis voor mensen is slechts 5 tot 10 Gy. Bovendien kunnen beerdiertjes hun dodelijke dosis enkele dagen weerstaan voordat ze uiteindelijk afsterven.

In 2007 werden uitgedroogde beerdiertjes gedurende 10 dagen in een baan om de aarde gebracht tijdens de FOTON-M3-missie.

Gedurende die tijd werden ze blootgesteld aan het vacuüm van de ruimte en uv-straling van de zon. Zodra ze naar de aarde waren teruggekeerd, werden de beerdiertjes gerehydrateerd en tweederde van hen werd met succes nieuw leven ingeblazen en in staat om zich voort te planten.

Dus, wat kan hen doden? Gezien hun kleine formaat zijn ze een gemakkelijke prooi voor veel aquatic roofdieren. Bovendien, wanneer ze niet in een slapende of uitgedroogde toestand zijn, is hun levenscyclus vrij kort. Dus, ondanks alle gekke dingen die ze kunnen doorstaan, zijn het de eenvoudige alledaagse dingen die hen kunnen doden. Het is een kwestie van de natuur zijn gang laten gaan.

10 verbijsterende feiten over waterberen

1. Ze bestaan al minstens 530 miljoen jaar.

Beerdiertjes beginnen te verschijnen in fossielen uit het Cambrium, een periode die varieert van 541 miljoen jaar geleden tot 485 miljoen jaar geleden. Het is het punt waarop het leven echt begon te diversifiëren.

Dit betekent dat Beerdiertjes maar liefst vijf massa-extincties hebben overleefd, waaronder degene die de dinosaurussen heeft uitgeroeid.

2. Ze worden geboren met een volledige set volwassen cellen.

Bijna alle levende wezens op aarde groeien door het aantal cellen te verhogen met behulp van celdeling. Maar geen Beerdiertjes. Ze worden geboren met maximaal 40.000 cellen, afhankelijk van de soort, en behouden hetzelfde aantal cellen gedurende hun hele leven. Dus in plaats daarvan groeien ze door simpelweg de grootte van deze cellen uit te breiden.

3. Ze zijn in staat om zichzelf voort te planten.

Hoewel beerdiertjes zich op de normale manier kunnen voortplanten, kunnen ze zich ook ongeslachtelijk voortplanten, waardoor perfecte klonen van zichzelf ontstaan. Als gevolg hiervan is een enkele Beerdiertje in staat om een nieuwe kolonie te vestigen en minder bewoonbare omgevingen te bevolken.

Ze fungeren zelfs als pioniers in deze zich ontwikkelende omgevingen en brengen andere soorten met zich mee die worden aangetrokken door het vooruitzicht van een gemakkelijke maaltijd.

4. Ze kunnen 99% van het watergehalte in hun lichaam verliezen en in een zwevende toestand leven.

De uitgedroogde vorm van een beerdiertje staat bekend als een tun en het kan enkele jaren in deze toestand leven voordat het wordt gerehydrateerd. Het doet dit door een speciaal eiwit te produceren, TDP genaamd, dat water vervangt. Hierdoor kunnen de cellen van de waterbeer hun vorm behouden en niet beschadigd raken.

In deze toenamtoestand kunnen beerdiertjes op de wind of op de voeten van andere dieren naar een nieuwe omgeving worden gedragen. Het is verbazingwekkend hoe ver dit hen kan brengen. Zodra ze een meer gastvrije omgeving bereiken, kunnen ze terugkeren naar hun natuurlijke vorm en een nieuwe kolonie beginnen.

5. Ondergedompeld worden in schadelijke chemicaliën doet weinig om hen te schaden.

Alcohol is zeer schadelijk voor cellen en kan hun structuur in minder dan een minuut volledig verstoren. En toch kunnen Beerdiertjes overleven als ze een hele dag in alcohol worden ondergedompeld.

Alsof dat nog niet indrukwekkend genoeg is, zijn er voorbeelden van beerdiertjes die de blootstelling aan carbolzuur overleven, evenals blootstelling aan waterstofsulfide, dat zowel licht ontvlambaar als zeer corrosief is.

6. Ze zijn in staat om hun DNA te repareren wanneer het wordt beschadigd door straling.

Na extreme blootstelling aan straling kunnen Beerdiertjes hun DNA in slechts een paar dagen herstellen. Dit is een deel van de reden waarom ze bestand zijn tegen zulke hoge stralingsniveaus waar andere dieren erdoor zouden worden gedood. Een andere belangrijke factor is het feit dat hun DNA zo uniek is.

7. Ze bevatten DNA van niet-dierlijke organismen.

Ondanks hoe lang het geleden is dat ze voor het eerst werden ontdekt, werd het genoom van de Beerdiertje pas in 2015 gesequenced. Verrassend genoeg blijkt dat ongeveer 17,5% van hun genen afkomstig is van niet-dierlijk leven, zoals planten, bacteriën en virussen.

Dit betekent dat Beerdiertjes hun genetisch materiaal niet alleen op de gebruikelijke manier van ouder op nakomeling krijgen, maar ook op andere manieren.

8. Hun genen kunnen in de toekomst worden gebruikt om voedsel te bewaren.

Wetenschappers hebben al bevestigd dat de Tardigrade-genen voor het produceren van TDP’s kunnen worden gebruikt om gist en bacteriën te beschermen tegen uitdroging. Ze denken nu dat hetzelfde idee kan worden toegepast op gewassen om ervoor te zorgen dat ze droogtes kunnen overleven.

Deze methode kan zelfs helpen bij het produceren van medicatie die niet hoeft te worden gekoeld. Zoals je je kunt voorstellen, zou dit een heel nuttige ontwikkeling zijn, vooral in armere landen waar ziekenhuizen niet altijd de apparatuur hebben die ze nodig hebben.

9. Er zijn mogelijk Beerdiertjes op de maan.

De Israëlische maanlander Beresheet werd in april 2019 gelanceerd. Ze hadden onder andere een hele kolonie Beerdiertjes aan boord. Helaas stortte de lander neer op het oppervlak van de maan, waardoor de missie onverwacht tot stilstand kwam. Maar gezien hun bijna onverwoestbare aard, is het zeer waarschijnlijk dat de Beerdiertjes de impact hebben overleefd en er nog steeds in een uitgedroogde toestand zijn.

10. Ze kunnen oorspronkelijk uit de ruimte komen.

Omdat ze zo wijdverspreid zijn en in staat zijn om zoveel verschillende omgevingen te verdragen, inclusief het vacuüm van de ruimte, denken sommigen dat dit kan zijn waar ze vandaan komenated.

De meest populaire theorie is dat beerdiertjes voor het eerst naar de aarde werden gebracht op meteoren of kometen, wat niet zo buiten is als het misschien klinkt. Er is zelfs een naam voor het proces: panspermie.

Laatste gedachten

Beerdiertjes zijn winterharde kleine wezens. Meer dan de kakkerlakken die we vaak onverwoestbaar noemen. Nu ik me heb bewezen tegen de zwaarste omstandigheden die de planeet te bieden heeft, vraag ik me af waar waterberen over miljoenen jaren zullen zijn.

Wat denk je? Zouden waterberen de laatsten kunnen zijn die overeind blijven wanneer het leven op aarde zijn einde begint te bereiken? Ik zou zeggen dat ze een sterke kanshebber zijn.