In de oceanen heerst een van de ruigste milieus op aarde. Als gevolg daarvan hebben de dieren die daar leven zich moeten aanpassen om zich te redden.

Sommige zult u al eerder gezien hebben via aquaria en documentaires. Maar degenen die in de moeilijker te bereiken plaatsen wonen, kunnen ronduit ongelooflijk zijn. Hier zijn enkele van ’s werelds vreemdste oceaanwezens.

1. Barreleye Vis

bron

De barreleye is een diepzeevis en komt voor op dieptes tussen 400 en 2.500 m (1.300 tot 8.200 ft).

Ze hebben een doorzichtige kop en buisvormige ogen. De ogen zijn gewoonlijk naar boven gericht, zodat zij door de top van hun kop kijken, waardoor zij de silhouetten van prooidieren van onderen kunnen zien. Zij kunnen ook hun ogen in een voorwaarts gerichte positie brengen wanneer dat nodig is.

De kop van de vis is koepelvormig, waardoor er meer licht in de ogen kan komen. Dit is belangrijk in de donkere leegte van de diepe zeeën omdat het hun zicht aanzienlijk verbetert.

2. Cookiecutter Haai

bron

De koekoekshaai is een kleine haaiensoort met een lengte van slechts 50 cm (22 inch). Zij leven in warm oceaanwater en zijn aangetroffen op diepten van 3,7 km (2,3 mijl).

Ondanks hun geringe grootte zijn ze in staat te jagen op zeehonden, dolfijnen en zelfs walvissen. Zij doen dit door zich aan hun doelwit vast te klampen en met hun zaagachtige ondertanden een ronde prop vlees te verwijderen. Zo komen ze aan hun naam, cookiecutter.

Heel af en toe grijpen zij mensen, maar zij worden niet als gevaarlijk beschouwd omdat zij slechts lichte verwondingen veroorzaken.

De haai wordt geclassificeerd als een ectoparasiet, meer bepaald een facultatieve ectoparasiet, aangezien dit niet hun enige voedselbron is. Zij kunnen ook jagen op andere prooidieren, zoals kleine inktvisjes, die zij in hun geheel opeten.

Ze zijn bioluminescent en zenden een groene gloed uit door een band van fotoforen rond hun nek. Zo trekken ze hun mogelijke roofdieren aan, die ze dan zelf als prooi nemen.

3. Kikkervis

bron

Kikkervissen zijn een soort zeeduivels en komen voor in bijna alle tropische en subtropische mariene wateren over de hele wereld. Net als andere zeeduivels hebben ze een lokmiddel dat ze gebruiken om prooien aan te trekken.

Zij zijn meesters in camouflage en door hun ongewone uiterlijk passen zij zich aan hun omgeving aan. Sommige soorten lijken op rotsen of koralen, terwijl andere sponzen of zee-egels nabootsen. Velen kunnen zelfs van kleur veranderen om beter op te vallen, zodat ze door hun prooi niet worden opgemerkt tot het te laat is.

Ze bewegen niet veel en zitten gewoon op de zeebodem te wachten tot er een prooi naar hen toekomt. Als ze zich bewegen, kunnen ze rondlopen met behulp van hun sterke, vlezige borstvinnen. Ze kunnen zelfs klimmen door met deze gespecialiseerde vinnen strengen zeewier vast te grijpen.

4. Groenlandse Haai

bron

De Groenlandse haai is het langst levende gewervelde dier ter wereld, met een levensverwachting van 400 jaar. Ze worden pas volwassen als ze 150 jaar oud zijn. Ze komen oorspronkelijk uit de Arctische wateren en leven op ongelooflijke dieptes. Hun gebruikelijke bereik is tot 1.500 m, maar ze zijn waargenomen tot 2.200 m.

Hun vlees is giftig, met hoge gehalten aan ureum en trimethylamine N-oxide, en kan ernstige ziekte veroorzaken als je er te veel van eet. Het is echter nuttig voor de haai, omdat het zijn drijfvermogen verhoogt, als een natuurlijk antivriesmiddel werkt en de druk in diep water tegengaat.

De meeste Groenlandse haaien zijn volledig blind. Zij worden gekoloniseerd door een parasitaire roeipootkreeft, Ommatokoita elongate, die zich aan het oog vasthecht en zich voedt op het oppervlak van het hoornvlies. Er is gesuggereerd dat de roeipootkreeft bioluminescent is en een prooi aantrekt voor de haai, waardoor dit een wederzijds voordelige regeling wordt, maar dit is nog niet bewezen. Hoe dan ook, de haai heeft zijn zicht niet nodig om te overleven.

5. Gulper Eel

De gulperaal is een diepzeevis en leeft op diepten van 500 tot 3.000 m (1.600 tot 9.800 ft). In tegenstelling tot de meeste andere vissen hebben zij geen buikvinnen, zwemblaas of schubben. Zij hebben ook V-vormige spiersegmenten, waar de meeste andere vissen W-vormige hebben.

Ze hebben een grote, losjes scharnierende bek die wijd genoeg kan opengaan om een prooi door te slikken die veel groter is dan de paling zelf. De buidelachtige onderkaak lijkt op die van een pelikaan. De maag kan ook uitzetten om grotere maaltijden op te vangen. Dit alles stelt de gulperaal in staat een grotere verscheidenheid van prooien door te slikken, wat een voordeel is in de diepten van de oceaan waar voedsel schaars is.

Gulperalen kunnen 75 cm (2,5 ft) lang worden. Ze hebben een lange zweepachtige staart die eindigt in een speciaal orgaan dat roze oplicht en in staat is rood te flitsen. Dit wordt gebruikt om een prooi te lokken.

6. Gurnard

bron

De poon, ook wel zee roodborstje genoemd, heeft grote borstvinnen die zich tijdens het zwemmen openen en sluiten, net als bij een vliegende vogel.

Het zijn echter bodembewoners, die over het algemeen niet veel zwemmen. Zij hebben drie flexibele stekels aan elke kant van hun lichaam, die vroeger deel uitmaakten van hun borstvinnen. Hiermee kunnen ze over de zeebodem lopen, kruipend als een krab, waar ze op onderzoek gaan en voedsel zoeken.

7. Sarcastische Fringehead

bron

bron

De sarcastische franjekop staat bekend om zijn extreem grote bek en zijn agressieve territoriale aard. Het is een soort kokerjuffer die zich schuilhoudt in schelpen en spleten op diepten van 3 tot 73 m (10 tot 240 ft).

Als twee sarcastische randdebielen territoriaal worden, gaan ze met elkaar worstelen door hun mond open te trekken en tegen elkaar te drukken. Zo bepalen ze welke vis groter is en wie de baas is. Hun opgezwollen mond kan tot vier keer groter zijn dan zijn gesloten omvang.

8. Vampierinktvis

bron

De wetenschappelijke naam van de vampierinktvis, Vampyroteuthis infernalis, betekent “vampierinktvis uit de hel”. Zij worden aangetroffen op grote diepte in gematigde en tropische zeeën.

De vampierinktvis is geen echte pijlinktvis en bestaat in zijn eigen orde, hoewel hij gelijkenissen vertoont met zowel inktvissen als pijlinktvissen. Zij bereiken een totale lengte van slechts 30 cm (1 ft) maar hebben het grootste oog, in verhouding tot hun lichaam, in het dierenrijk met 2,5 cm (1 inch) in diameter.

Ze hebben acht armen die met stekels, cirri genaamd, zijn bezet en met elkaar zijn verbonden door cape-achtige webben. De cirri zijn ongevaarlijk, maar zien er bedreigend uit. Als hij wordt gestoord, kan de vampierinktvis zijn cape binnenstebuiten keren, waarbij hij zijn armen om zich heen slaat en de cirri blootlegt om roofdieren af te schrikken. Dit staat bekend als “ananas houding.”

9. Yeti Crab

bron

De yetikrab werd pas in 2005 ontdekt. Zij leven in hydrothermale bronnen, waarvan men vroeger dacht dat er geen leven in zou zijn vanwege de overvloed aan sulfide, een stof die uiterst giftig is voor bijna alle leven op aarde.

De poten en klauwen van de yetikrab zijn bedekt met blonde, pelsachtige setae. Deze harige scharen bevatten een filamenteuze bacterie die het water eromheen ontgift, waardoor de krab rond hydrothermale bronnen kan leven. Er zijn ook aanwijzingen dat zij zich ook voeden met bacteriën om te overleven.

Conclusie

Zoals je kunt zien, worden de dingen behoorlijk vreemd onder het oppervlak van de oceaan. En dit zijn slechts voorbeelden van de wezens die we kennen. Elk jaar worden er meer en meer nieuwe soorten ontdekt, vooral in diepe zeeën waar het vreemdste leven huist. Wat kan daar nog meer zijn dat we nog niet weten? Alleen de tijd zal het leren.